O Josipu Brozu Tito napisane su mnoge pjesme, a jedna od najpoznatijih, “Druže Tito, ljubičice bijela”, dovela je mladu novinarku Ženu Lebl do robije na Golom otoku. Tamo je provela dvije i pol godine, u trenutku kada je imala samo 22 godine.
Za vrijeme njenog zatvora, malo se znalo o Ženi, Beograđanki jevrejskog porijekla, a pisanje o njenom strašnom iskustvu bilo je gotovo nemoguće.
Jedan od članaka koji su se bavili njenom pričom objavljen je 2013. godine u listu Politika, gdje je radila pre nego što je uhapšena zbog vica o Josipu Brozu Titu koji je čula u redakciji.
Naime, jedan njen kolega ispričao je šalu da je Jugoslavija pobedila na međunarodnom takmičenju u cveću jer je uzgajala ljubičicu teške 100 kilograma, referirajući se na pesmu “Druže Tito, ljubičice bijela, tebe voli omladina cela”. Nakon što je Žena prenela ovaj vic, do nje su došli agenti UDBE, optužujući je da se okrenula protiv Tita i da nije prijavila “narodnog neprijatelja” koji je izrekao tu šalu.
Završila je u zatvoru UDB Glavnjača, a zatim je prebačena u logor Ramski rit, pa u zatvore Zabela, Grgur i Goli otok. Tokom pet godina, od aprila 1949. do oktobra 1951., suočavala se s pritiscima da promijeni svoje stavove i prizna krivicu. Nakon toga, isključena je iz Udruženja novinara.
Nakon raspada Jugoslavije, Ženi je objavila svoju knjigu pod nazivom “Ljubičica bijela”, koja je u Izraelu, gdje je provela veći dio svog života sve do smrti 2009. godine, postala pravi hit.
U ovoj knjizi opisuje strašna iskustva iz logora, otkrivajući široj javnosti da su institucije zlostavljanja uključivale i žene, što je mnogima do tada bilo nepoznato.
“Djevojke su se pretvarale u starice; zubi su im opadali, obolijevale su dok su primale vijesti da su ih se odrekli njihovi najmiliji – djeca, majke i muževi – jer su postale narodni neprijatelji”, piše ona.
